Bijna anderhalf jaar geleden ben ik bevallen van twee vrolijke meiden, Mila en Jade. En ja, uiteraard zijn alle clichés waar, die van mij zijn natuurlijk het leukst, het mooist en het liefst. Sinds 2016 is er veel veranderd. Na 28 jaar heet ik nog steeds Denise, heb ik inmiddels twee kinderen, heb ik anderhalf jaar een andere achternaam gehad maar ben ik weer bezig om mijn eigen naam terug te krijgen. Ik werk drie dagen in de week voor een fijn bedrijf en probeer alles zo goed mogelijk te plannen. Plannen met een tweeling is een serieuze uitdaging, maar als ik dat goed doe, heb ik zelfs nog tijd om te schrijven over mijn meisjes op tweetegelijk.com.
Ik ben moeder van een twee-eiige tweeling. Toen Mila en Jade net waren geboren vond iedereen dat zij veel op elkaar leken. Ik zag overeenkomsten, maar vooral ook veel verschillen. Naarmate de meisjes ouder werden kwamen er steeds meer verschillen. Mila haar ogen bleven blauw, Jade haar ogen werden donkerder. Mila haar haar bleef licht en stijl, Jade haar haar werd donker en krullend. Soms, als ze slapen en een muts hebben, kunnen mensen ze nog wel eens door elkaar halen, maar over het algemeen ziet iedereen het verschil wel.
‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’
Dat de meisjes niet op elkaar lijken heeft in mijn ogen veel voordelen. Naast dat mensen ze niet door elkaar halen, denk ik ook dat buitenstaanders hen meer zien als twee individuen. Uiteraard is het een tweeling en zoeken zij elkaar regelmatig op. Als het niet is om te spelen is het wel om ruzie te maken of even stiekem een duwtje te geven. Maar als ik met ze buiten loop zien mensen duidelijk verschil. ‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’, nou toch wel… Of er wordt gevraagd waarom de een wel haar heeft en de ander niet. Als ik dat toch eens wist, dan hadden we Mila haar haar ook wel wat meer laten groeien. Het blijft bijzonder hoe onbekende mensen een mening kunnen hebben over de tweeling.
Inmiddels zou ik er aan gewend moeten zijn, maar elke keer zijn er toch weer uitspraken of vergelijkingen die ik nog nooit heb gehoord. Ik snap vaak niet hoe wildvreemde mensen kinderen kunnen vergelijken die zij net tien seconden hebben gezien. ‘Oh, die ene is zeker altijd boos’ of ‘Aaaaah, kijk nou, die zorgt vast altijd voor haar broertje’. Want ja, ook dat is nog wel eens een dingetje, Mila en Jade worden vaak aangezien voor een jongen en een meisje. Ondanks dat zij dezelfde (vaak roze) kleding aan hebben of allebei een staartje hebben.
Over het algemeen vind ik het alleen maar leuk als mensen geïnteresseerd zijn en hun (het liefst genuanceerde) mening geven. Maar mocht je de volgende keer een tweeling zien, denk dan eerst even na voor je iets zegt, want na een slapeloze nacht, of een ochtend vol driftige peuterpubers, kunnen sommige uitspraken best gek overkomen.
Nooit alleen
Zoals aangegeven ben ik op dit moment bezig met het terug krijgen van mijn eigen naam. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar uiteindelijk komt het neer op een scheiding. Na anderhalf jaar getrouwd te zijn geweest, is de scheiding nu in gang gezet. Toen de meisjes ruim een jaar waren heb ik deze beslissing genomen, uiteraard één van de moeilijkste, zo niet, de moeilijkste ooit.
Bij het maken van zo een soort keuze spoken er tientallen dingen door het hoofd. ‘Doe ik er wel goed aan?’, ‘Hoe gaat dat straks met de meisjes?’, ‘Kan ik het wel alleen?’ en ga zo maar door. Kan ik die vragen nu beantwoorden? Nee, niet met zekerheid en mogelijk gaat dat nog jaren duren, maar ik sta nog elke dag achter mijn keuze. Het is niet altijd makkelijk, maar gelukkig heb ik nog goed contact met de vader van Mila en Jade. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap en dat betekent dat de meisjes net zoveel tijd bij hun vader doorbrengen als bij mij. In de praktijk hebben wij ze doordeweeks allebei twee dagen, zijn ze een dag op het kinderdagverblijf en wisselen wij de weekenden af. Dit betekent dat ik ze de ene week meer heb dan de andere week.
Elke dag dat ik de meisjes niet zie mis ik ze, natuurlijk mis ik ze enorm. Het kinderdagverblijf werkt met fotoverslagen en ook krijg ik vrij regelmatig foto’s en filmpjes van de meiden als ze bij hun vader zijn. Andersom probeer ik ook foto’s en filmpjes te sturen. Vlak na de verhuizing merkten wij wel dat de meisjes het moeilijk vonden als ze je even uit het oog verloren, een soort verlatingsangst. Na een week of drie werd dat minder en inmiddels is hier bijna niets meer van te merken. Wat ontzettend fijn is, is dat je als tweeling altijd samen bent. Hier kiezen zij natuurlijk zelf voor, zij hoeven niet met elkaar te spelen. De ene dag spelen zij veel samen, de andere dag zitten zij het liefst allebei in een andere hoek van de kamer.
De eerste paar keer op het kinderdagverblijf trokken zij ook ontzettend naar elkaar toe. De laatste keer ging dit al veel beter en speelden zij ook met andere kindjes. Het is allemaal even wennen, maar wetende dat jouw zusje altijd naast je staat en er voor je is als het wat moeilijker wordt, lijkt mij een ontzettend fijn idee. Ik ben dan ook erg blij dat zij samen zijn, samen blijven, kusjes delen, knuffels geven en zo nu en dan knallende ruzie hebben, want ook dat hoort er natuurlijk bij!
Deze zomer gaan de meisjes en ik samen op vakantie, met de auto naar Frankrijk. Ik heb er enorm veel zin en denk dat wij een hele fijne, leuke tijd tegemoet gaan. Nu nog even duimen voor mooi weer en anders, anders hebben wij altijd elkaar nog!
Liefs, D.