De auto parkeer ik, net als anders, buiten het centrum. Vol goede moed pak ik die ochtend mijn tas met de nodige zoethoudertjes zodat ik (ook met bijzijn van de kinderen) weer eens rustig kan rondstruinen tussen de nieuwe zomercollecties. Zo was overigens de gedachte, de werkelijkheid voor deze mama bleek anders…
Goedlachs
Het was weer hoog tijd voor een ochtendje shoppen. Steeds vaker zagen we de afgelopen tijd het zonnetje doorkomen, de zomer is in aantocht! Ergens voelde het al een beetje zoals nesteldrang maar dan zonder de bijbehorende zwangerschapshormonen. De bewuste morgen begint enthousiast. De twee kleine dames kijken vrolijk om zich heen terwijl ik aanstalten maak om enkele winkels binnen te gaan. Meer moeders met hetzelfde idee vanmorgen bedenk ik nog goedlachs.
‘Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”’
Iets te enthousiast
Hier en daar begroeten wij moeders elkaar die ochtend met een blik van waardering terwijl we elkaars kinderen van een afstandje bewonderen. Alles onder controle hebbende vervolg ik mijn weg naar boven waar mijn dreumes en peuter inmiddels genoeg hebben gekregen van het zitten. Ik besluit ze een kans te geven terwijl ik hier en daar een schattig shirt voor mijn dreumes probeer te houden. Waar ik eerst nog een schaduw zie van een huppelend meisje in mijn ooghoeken veranderd dat in slechts enkele seconde volledig. Waar ben je lieverd? Roep ik enigszins ongerust. Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”
Terwijl ik gerust haar kant op loop zie ik mijn driejarige met haar blote billen tegen de spiegel aan gedrukt. “Kijk mama, blote billen, grappig he!” Ik schrik van haar iets te enthousiaste omkleed manoeuvres en vraag haar zich weer rap aan te kleden. Ik pak intussen mijn dreumes tussen de stapels kleding weg en haal mijn peuter van de trap waar zij inmiddels half aangekleed op en neer rent. De medewerker geeft haar allerkleinste glimlach terwijl ik mijn grut bij elkaar pak op weg naar beneden. Ik tik een paar artikelen af bij de kassa en wurm de meisjes in de duowagen.
Buiten werking
Mijn dreumes heeft heel andere plannen en begint te gillen om een appel. Licht bezweet loop ik de winkel uit. Niet uit het veld geslagen overigens. Ik vervolg mijn shopochtend bij een volgende grote winkelketen maar eindig teleurgesteld bij de lift. Buiten werking. In kalmte vraag ik de kassamedewerkers of mijn reusachtige wagen even onder hun toezicht mag staan. “Prima, maar neem wel even je tassen mee.” Met een peuter aan mijn hand, een tas in mijn andere, een luiertas op mijn rug en dreumes op mijn heup vastgeklemd loop ik richting de roltrap.
“Leuk” gilt peuterlief het uit! Zonder na te denken stap ik op de roltrap als op dat moment mijn peuter besluit zich los te trekken terwijl ze brullend onderaan de trap blijft staan. Als een heuse pakezel ren ik terug naar mijn peuter terwijl de roltrap in een vloeiende beweging blijft voortbewegen. Met een zwaai trek ik haar de trap op. Eenmaal boven aangekomen ben ik zielsgelukkig dat de kinderafdeling een stuk verwijderd lijkt te zijn van deze roltrap en laat ik de meisjes vrij. Wat kon er hier immers gebeuren?
‘Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.’
Rustige seconden
Ik bekijk leuke broekjes, jurkjes, schoentjes en zomerhoedjes terwijl ik hier en daar een oogje in het zeil probeer te houden. “Mama!” hoor ik zo’n 34 rustige seconden later. “We zitten vast!”. Ik spring op en zie mijn peuter en dreumes tussen het etalageraam en de grote foto billboards van modellen zitten vastgeklemd. Ik wurm mezelf (als een heuse tentoonstelling in de winkelstraat) tegen het raam om mijn meisjes weg te plukken. Met de nodige tegenzin van hun kant haal ik mijn entertainers weg. Ik geef een veeg over mijn voorhoofd en besef ineens waarom ik zo intens gelukkig word van online shoppen.
Bij de kassa reken ik enkele dingen af nadat ik mijn dreumes en peuter met enthousiasme heb vastgesnoerd. Liefdevol vraagt de medewerker of ik niet meer wil kopen aangezien ik dan zou kunnen profiteren van een leuke korting. Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.
Op de terugweg naar de auto trakteer ik de meisjes op een broodje en zet zelf hoopvol mijn tanden in een hemels stukje pizza. Op dat moment hoor ik mijn peuter zeggen; “Mam, dit was echt leuk!”
Ik verslik me bijna als ik eruit grap; “Dat was het zeker lieverd. Een leuke militaire missie”.
-x- Mama van Dijk