Categorie: Ouder en Kind

Geplaatst op door — Geef een reactie

Top 10 Tips Om Je Kind Aan De Groenten Te Helpen

Als ouder wil je dat je kind gezond eet. Groenten zijn een essentieel onderdeel van een gezond dieet, omdat ze belangrijke vitamines, mineralen en vezels leveren die nodig zijn voor groei en ontwikkeling. Het kan echter een uitdaging zijn om jouw kind groenten te laten eten. Maar maak je geen zorgen, met een beetje creativiteit en doorzettingsvermogen kun je je kind helpen om van groenten te leren houden.

Inhoud Blog

Maak Groenten Leuk
Geef Het Goede Voorbeeld
Gezamenlijk eten
Ga Samen Koken
Altijd Groenten Toevoegen
Houd Rekening Met Portie Groottes
Niet Straffen
Niet Snacken Voor Het Eten
Blijven Proberen

We weten allemaal helaas maar al te goed dat kids groenten zoals bijvoorbeeld: boontjes, broccoli, bloemkool en worteltjes liever niet eten. Dus hoe zorg je als ouder nu dat jouw kind wel dagelijks voldoende groenten eet? Hier zijn enkele tips om jullie op weg te helpen.

Maak Groenten Leuk

Een van de gemakkelijkste manieren om jouw kind groenten te laten eten, is door ze leuk te maken. Kinderen zijn dol op spelen, dus waarom zou je van het eten van groenten geen spelletje maken? Snijd groenten in leuke vormen, gebruik kleurrijke borden of maak een speurtocht met een vegetarisch thema. Door groenten leuk te maken, stimuleer je je kind om nieuwe dingen te proberen.

Je kan jouw kind ook betrekken bij het plannen van de maaltijden die je gedurende week wil gaan maken. Laat ze een groente kiezen die ze willen proberen en een leuk recept vinden om samen te maken. Hierdoor voelt jouw kind zich meer verbonden met de maaltijd en is het ook leuker de samen bedachte maaltjes te proberen.

Het kan soms ook helpen om het eten zelf op te leuken. Je kan bijvoorbeeld bordjes of eten van hun lievelingshelden te gebruiken of ander leuk eetgerei, zoals we jullie hier eerder ook al over vertelde.

Handige Tools

Geef Het Goede Voorbeeld

Kinderen leren door naar hun ouders te kijken, dus zorg ervoor dat je het goede voorbeeld geeft. Als jouw kind je ziet genieten van een groot bord met allerlei groenten, dan zullen zij eerder geneigd zijn deze ook te proberen.

Gezamenlijk eten

Ik kan me voorstellen dat voor de komst van jouw ukkie het eten er wel eens bij in schoot. Je at wellicht een snelle hap, voor de televisie of alleen. Dit zijn allemaal geen goede gewoontes nu jullie samen een kind hebben groot te brengen. En groot en sterk worden zij door hun groenten op te eten. Maak er dus een gewoonte van om samen te gaan eten en gewoon aan de eettafel eten. Maak er een gezamenlijke activiteit van en houd de televisie uit.

Altijd Groenten Toevoegen

Als er altijd groenten aanwezig zijn tijdens de maaltijd, zal jouw kind eraan wennen om ze te zien en zal het eerder geneigd zijn om ze te proberen. Probeer bij elke maaltijd minstens één groente op te nemen en moedig jouw kind aan om deze eerst te eten. Je kunt van groenten ook een snack-optie maken door ze in hapklare stukjes te snijden en ze aan te bieden met dip of hummus.

Ga Samen Koken

Wanneer kinderen betrokken zijn bij het kookproces, zullen ze enthousiaster zijn om nieuwe dingen te proberen. Laat jouw kind je bijvoorbeeld helpen bij het wassen en bereiden van de groenten. Indien jouw kleintje hier nog te klein voor is, laat ze dan regelmatig mee kijken met de bereiding van het eten en betrek hen in dit proces waar mogelijk.

Probeer Allerlei Groenten

Het is belangrijk om jouw kind een verscheidenheid aan groenten aan te bieden, omdat ze sommige misschien liever hebben dan andere. Probeer een mix van gekookte en rauwe groenten op te nemen en bied ze in verschillende vormen aan (bv. geroosterd, gestoomd, rauw, in een salade, enz.). Dit zal jouw kind helpen wennen aan de smaak en textuur van verschillende groenten en er een vinden ze genieten.

Je kunt ook proberen om groenten op verschillende manieren te introduceren. Als je kind bijvoorbeeld niet van rauwe wortels houdt, probeer ze dan te roosteren met een beetje honing of ahornsiroop voor een zoete en knapperige traktatie. Als je kind niet van broccoli houdt, probeer het dan eens te stomen en er dan een smoothie van te maken met wat groenten, fruit en yoghurt.

Forceer Het Niet

Het is belangrijk om te onthouden dat jouw kind misschien niet elke groente lekker vindt, en dat is oké. In plaats van jouw kind te dwingen iets te eten dat het niet lekker vindt, moedig je jouw ukkie aan om een ​​kleine hap te proberen en beloon je de inspanning. Het kan een hele tijd duren voordat een kind gewend is geraakt aan een nieuwe groente ontwikkelt, dus wees geduldig en volhardend.

Je kunt ook proberen om groenten toe te voegen aan het favoriete eten van je kind. Als je kind bijvoorbeeld dol is op pizza, probeer dan eens een zelfgemaakte pizza te maken met veel groenten erop. Als je kind van pasta houdt, probeer dan wat geroosterde groenten aan de saus toe te voegen.

Houd Rekening Met Portie Groottes

Begin bij het introduceren van nieuwe groenten met kleine porties. Je kind overweldigen met te veel van nieuwe groenten kan ontmoedigend werken. Verhoog geleidelijk de portiegrootte naarmate jouw kind meer vertrouwd raakt met de smaak en textuur.

Niet Straffen

Het gebruik van voedsel als beloning of straf kan negatieve associaties creëren met eten. In plaats van voedsel als beloning te gebruiken, kun je je kind prijzen voor het uitproberen van nieuwe groenten en het maken van gezonde keuzes. Als jouw kind weigert een groente te eten, straf hem dan niet. Moedig ze in plaats daarvan aan om het in de toekomst opnieuw te proberen.



Niet Snacken Voor Het Eten

Als jouw kind al vol zit van het snacken of het drinken van sap voor een maaltijd, is het misschien niet geïnteresseerd in het proberen van nieuwe groenten. Zorg ervoor dat jouw kind wel een beetje honger heeft voordat jullie gaan eten. Dit maakt het makkelijker om groenten aan te bieden.

Blijven Proberen

Onthoud dat het tijd en geduld kost om jouw kind kennis te laten maken met het eten van groenten. Geef niet op als je kind in eerste instantie de groente weigert. Blijf het op verschillende manieren aanbieden en wees volhardend. Uiteindelijk zal jouw kind je misschien verrassen door te genieten van een groente die ze eerder niet lekker vonden.

Kortom, jouw kind helpen groenten te leren eten kan een uitdaging zijn, maar het is een belangrijk onderdeel van een gezond en uitgebalanceerd dieet. Door groenten leuk te maken, het goede voorbeeld te geven, jouw kind bij het kookproces te betrekken, een verscheidenheid aan groenten aan te bieden, niet te forceren, groenten een vast onderdeel van de maaltijden te maken, rekening te houden met portie groottes, voedsel niet als beloning of straf te gebruiken, door ervoor te zorgen dat jouw kind honger heeft en het blijft proberen, kunt u jouw kind helpen een smaak voor groenten te ontwikkelen en ervan te leren genieten als een vast onderdeel van zijn dieet.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Shoppen met dreumes en peuter, een militaire missie

De auto parkeer ik, net als anders, buiten het centrum. Vol goede moed pak ik die ochtend mijn tas met de nodige zoethoudertjes zodat ik (ook met bijzijn van de kinderen) weer eens rustig kan rondstruinen tussen de nieuwe zomercollecties. Zo was overigens de gedachte, de werkelijkheid voor deze mama bleek anders…

Goedlachs

Het was weer hoog tijd voor een ochtendje shoppen. Steeds vaker zagen we de afgelopen tijd het zonnetje doorkomen, de zomer is in aantocht! Ergens voelde het al een beetje zoals nesteldrang maar dan zonder de bijbehorende zwangerschapshormonen. De bewuste morgen begint enthousiast. De twee kleine dames kijken vrolijk om zich heen terwijl ik aanstalten maak om enkele winkels binnen te gaan. Meer moeders met hetzelfde idee vanmorgen bedenk ik nog goedlachs.

‘Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”’

Iets te enthousiast

Hier en daar begroeten wij moeders elkaar die ochtend met een blik van waardering terwijl we elkaars kinderen van een afstandje bewonderen. Alles onder controle hebbende vervolg ik mijn weg naar boven waar mijn dreumes en peuter inmiddels genoeg hebben gekregen van het zitten. Ik besluit ze een kans te geven terwijl ik hier en daar een schattig shirt voor mijn dreumes probeer te houden. Waar ik eerst nog een schaduw zie van een huppelend meisje in mijn ooghoeken veranderd dat in slechts enkele seconde volledig. Waar ben je lieverd? Roep ik enigszins ongerust. Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”

Terwijl ik gerust haar kant op loop zie ik mijn driejarige met haar blote billen tegen de spiegel aan gedrukt. “Kijk mama, blote billen, grappig he!” Ik schrik van haar iets te enthousiaste omkleed manoeuvres en vraag haar zich weer rap aan te kleden. Ik pak intussen mijn dreumes tussen de stapels kleding weg en haal mijn peuter van de trap waar zij inmiddels half aangekleed op en neer rent. De medewerker geeft haar allerkleinste glimlach terwijl ik mijn grut bij elkaar pak op weg naar beneden. Ik tik een paar artikelen af bij de kassa en wurm de meisjes in de duowagen.

Buiten werking

Mijn dreumes heeft heel andere plannen en begint te gillen om een appel. Licht bezweet loop ik de winkel uit. Niet uit het veld geslagen overigens. Ik vervolg mijn shopochtend bij een volgende grote winkelketen maar eindig teleurgesteld bij de lift. Buiten werking. In kalmte vraag ik de kassamedewerkers of mijn reusachtige wagen even onder hun toezicht mag staan. “Prima, maar neem wel even je tassen mee.” Met een peuter aan mijn hand, een tas in mijn andere, een luiertas op mijn rug en dreumes op mijn heup vastgeklemd loop ik richting de roltrap.

“Leuk” gilt peuterlief het uit! Zonder na te denken stap ik op de roltrap als op dat moment mijn peuter besluit zich los te trekken terwijl ze brullend onderaan de trap blijft staan. Als een heuse pakezel ren ik terug naar mijn peuter terwijl de roltrap in een vloeiende beweging blijft voortbewegen. Met een zwaai trek ik haar de trap op. Eenmaal boven aangekomen ben ik zielsgelukkig dat de kinderafdeling een stuk verwijderd lijkt te zijn van deze roltrap en laat ik de meisjes vrij. Wat kon er hier immers gebeuren?

‘Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.’

Rustige seconden

Ik bekijk leuke broekjes, jurkjes, schoentjes en zomerhoedjes terwijl ik hier en daar een oogje in het zeil probeer te houden. “Mama!” hoor ik zo’n 34 rustige seconden later. “We zitten vast!”. Ik spring op en zie mijn peuter en dreumes tussen het etalageraam en de grote foto billboards van modellen zitten vastgeklemd. Ik wurm mezelf (als een heuse tentoonstelling in de winkelstraat) tegen het raam om mijn meisjes weg te plukken. Met de nodige tegenzin van hun kant haal ik mijn entertainers weg. Ik geef een veeg over mijn voorhoofd en besef ineens waarom ik zo intens gelukkig word van online shoppen.

Bij de kassa reken ik enkele dingen af nadat ik mijn dreumes en peuter met enthousiasme heb vastgesnoerd. Liefdevol vraagt de medewerker of ik niet meer wil kopen aangezien ik dan zou kunnen profiteren van een leuke korting. Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.
Op de terugweg naar de auto trakteer ik de meisjes op een broodje en zet zelf hoopvol mijn tanden in een hemels stukje pizza. Op dat moment hoor ik mijn peuter zeggen; “Mam, dit was echt leuk!”

Ik verslik me bijna als ik eruit grap; “Dat was het zeker lieverd. Een leuke militaire missie”.

-x- Mama van Dijk

Geplaatst op door — Geef een reactie

Een Alleenstaande Mama; Ik En De Tweeling

Bijna anderhalf jaar geleden ben ik bevallen van twee vrolijke meiden, Mila en Jade. En ja, uiteraard zijn alle clichés waar, die van mij zijn natuurlijk het leukst, het mooist en het liefst. Sinds 2016 is er veel veranderd. Na 28 jaar heet ik nog steeds Denise, heb ik inmiddels twee kinderen, heb ik anderhalf jaar een andere achternaam gehad maar ben ik weer bezig om mijn eigen naam terug te krijgen. Ik werk drie dagen in de week voor een fijn bedrijf en probeer alles zo goed mogelijk te plannen. Plannen met een tweeling is een serieuze uitdaging, maar als ik dat goed doe, heb ik zelfs nog tijd om te schrijven over mijn meisjes op tweetegelijk.com.

Ik ben moeder van een twee-eiige tweeling. Toen Mila en Jade net waren geboren vond iedereen dat zij veel op elkaar leken. Ik zag overeenkomsten, maar vooral ook veel verschillen. Naarmate de meisjes ouder werden kwamen er steeds meer verschillen. Mila haar ogen bleven blauw, Jade haar ogen werden donkerder. Mila haar haar bleef licht en stijl, Jade haar haar werd donker en krullend. Soms, als ze slapen en een muts hebben, kunnen mensen ze nog wel eens door elkaar halen, maar over het algemeen ziet iedereen het verschil wel.

‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’

Dat de meisjes niet op elkaar lijken heeft in mijn ogen veel voordelen. Naast dat mensen ze niet door elkaar halen, denk ik ook dat buitenstaanders hen meer zien als twee individuen. Uiteraard is het een tweeling en zoeken zij elkaar regelmatig op. Als het niet is om te spelen is het wel om ruzie te maken of even stiekem een duwtje te geven. Maar als ik met ze buiten loop zien mensen duidelijk verschil. ‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’, nou toch wel… Of er wordt gevraagd waarom de een wel haar heeft en de ander niet. Als ik dat toch eens wist, dan hadden we Mila haar haar ook wel wat meer laten groeien. Het blijft bijzonder hoe onbekende mensen een mening kunnen hebben over de tweeling.

Inmiddels zou ik er aan gewend moeten zijn, maar elke keer zijn er toch weer uitspraken of vergelijkingen die ik nog nooit heb gehoord. Ik snap vaak niet hoe wildvreemde mensen kinderen kunnen vergelijken die zij net tien seconden hebben gezien. ‘Oh, die ene is zeker altijd boos’ of ‘Aaaaah, kijk nou, die zorgt vast altijd voor haar broertje’. Want ja, ook dat is nog wel eens een dingetje, Mila en Jade worden vaak aangezien voor een jongen en een meisje. Ondanks dat zij dezelfde (vaak roze) kleding aan hebben of allebei een staartje hebben.

Over het algemeen vind ik het alleen maar leuk als mensen geïnteresseerd zijn en hun (het liefst genuanceerde) mening geven. Maar mocht je de volgende keer een tweeling zien, denk dan eerst even na voor je iets zegt, want na een slapeloze nacht, of een ochtend vol driftige peuterpubers, kunnen sommige uitspraken best gek overkomen.

Nooit alleen

Zoals aangegeven ben ik op dit moment bezig met het terug krijgen van mijn eigen naam. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar uiteindelijk komt het neer op een scheiding. Na anderhalf jaar getrouwd te zijn geweest, is de scheiding nu in gang gezet. Toen de meisjes ruim een jaar waren heb ik deze beslissing genomen, uiteraard één van de moeilijkste, zo niet, de moeilijkste ooit.

Bij het maken van zo een soort keuze spoken er tientallen dingen door het hoofd. ‘Doe ik er wel goed aan?’, ‘Hoe gaat dat straks met de meisjes?’, ‘Kan ik het wel alleen?’ en ga zo maar door. Kan ik die vragen nu beantwoorden? Nee, niet met zekerheid en mogelijk gaat dat nog jaren duren, maar ik sta nog elke dag achter mijn keuze. Het is niet altijd makkelijk, maar gelukkig heb ik nog goed contact met de vader van Mila en Jade. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap en dat betekent dat de meisjes net zoveel tijd bij hun vader doorbrengen als bij mij. In de praktijk hebben wij ze doordeweeks allebei twee dagen, zijn ze een dag op het kinderdagverblijf en wisselen wij de weekenden af. Dit betekent dat ik ze de ene week meer heb dan de andere week.

Elke dag dat ik de meisjes niet zie mis ik ze, natuurlijk mis ik ze enorm. Het kinderdagverblijf werkt met fotoverslagen en ook krijg ik vrij regelmatig foto’s en filmpjes van de meiden als ze bij hun vader zijn. Andersom probeer ik ook foto’s en filmpjes te sturen. Vlak na de verhuizing merkten wij wel dat de meisjes het moeilijk vonden als ze je even uit het oog verloren, een soort verlatingsangst. Na een week of drie werd dat minder en inmiddels is hier bijna niets meer van te merken. Wat ontzettend fijn is, is dat je als tweeling altijd samen bent. Hier kiezen zij natuurlijk zelf voor, zij hoeven niet met elkaar te spelen. De ene dag spelen zij veel samen, de andere dag zitten zij het liefst allebei in een andere hoek van de kamer.

De eerste paar keer op het kinderdagverblijf trokken zij ook ontzettend naar elkaar toe. De laatste keer ging dit al veel beter en speelden zij ook met andere kindjes. Het is allemaal even wennen, maar wetende dat jouw zusje altijd naast je staat en er voor je is als het wat moeilijker wordt, lijkt mij een ontzettend fijn idee. Ik ben dan ook erg blij dat zij samen zijn, samen blijven, kusjes delen, knuffels geven en zo nu en dan knallende ruzie hebben, want ook dat hoort er natuurlijk bij!

Deze zomer gaan de meisjes en ik samen op vakantie, met de auto naar Frankrijk. Ik heb er enorm veel zin en denk dat wij een hele fijne, leuke tijd tegemoet gaan. Nu nog even duimen voor mooi weer en anders, anders hebben wij altijd elkaar nog!

Liefs, D.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Mijlpalen

In deze wereld is het niet geheel vanzelfsprekend dat je kinderen ook echt opgroeien en oud worden. Immers lopen er nog steeds gekken rond die vinden dat ze almighty zelf zijn en kunnen beslissen over leven en dood. Daarnaast heb je ook kinderen die om welke reden dan ook niet het geluk hebben gehad om gezond ter wereld te komen, of om gezond te blijven. Als ik een keer iets mocht wensen en wist dat het ook echt uit zou komen, dan zou ik gaan voor het uitroeien van dodelijke kinderziekten. Mijn moederhart huilt, na alle hormonen van de zwangerschap, nog steeds, zoveel meer dan vroeger.

Betekent dit echter dat we iedere mijlpaal van een peuter moeten gaan vieren? Ik vier elke verjaardag van mijn kinderen als ze weer een jaar ouder zijn geworden, maar mijn kleine dreumes is 27 februari 1,5 jaar. Ja je leest het goed, fucking anderhalf jaar. Eerlijk, ik vind het een mijlpaal. Zo staat het ook in de agenda. Ik moet en zou er een foto van maken, leuk voor in zijn fotoboek, maar waarom?

‘Beetje schijnheilig, want eigenlijk is zijn 550e dag net zo bijzonder als de eerste 549 dagen’

Waarom is anderhalf jaar zo bijzonder? Beetje schijnheilig, want eigenlijk is zijn 550e dag net zo bijzonder als de eerste 549 dagen (anderhalf jaar in zijn geval) of een jaar en driekwart. Iedere dag moet bijzonder zijn. Dat zo’n mini-mensje in staat is te groeien, te leren, te ontdekken en te leven. Waarom is dit dan zo’n big of a deal? Ik fotografeer toch ook niet iedere drol die er weer uitgeperst is, want geloof mij, als we het hebben over een mijlpaal, dan is dat er zeker één.

Emo me staat weer eens stil bij de dagelijkse dingen in het leven. Dagdromend, o my, het is alweer anderhalf jaar geleden dat deze dreumes uit mijn baarmoeder is gekropen.

Nou ja, geworsteld, zo voelde het althans een dag na de keizersnede toen de verdoving begon uit te werken. Het is niet echt met beleid gegaan geloof ik. Ik krijg er weer pijn in de buik van als ik ondertussen naar mijn 82 cm grote bulbeer kijk die op dat moment hardhandig zijn toettoet auto door de kamer smijt. Jaaa zo moet het anderhalf jaar geleden ongeveer gegaan zijn. Zijn geboorte, met veel bombarie en het echte ellebogen werk.

Anderhalf jaar geleden dat dat jongetje ons leven verrijkte. Anderhalf jaar geleden nooit gedacht dat ik nu hier op de bank zou zitten en met een big smile van oor tot oor, zou kijken naar het ontdekkende mannetje. Hij roept wat kreten, nooit gedacht dat ik de babytaal ooit zou begrijpen. De uitdrukking ‘oefening baart kunst’ is hier echt van toepassing. Zoals het handschrift proberen te lezen van een dokter, zo gaat het begrijpen van je dreumes na anderhalf jaar oefenen ook. Herhalen, herhalen en herhalen. Het o-ja-dat-zegt-hij moment is dan daar. “Naan” is hier banaan, “plepol” is lepel, “inci” is mijn zusje, dus tante voor mijn grote vriend, “nja” is het woordje dat gebruikt wordt als hij zelf ook even niet meer weet of het nu ja of nee zou moeten zijn. Hij kijkt mij aan en lacht terug, blijkbaar zit ik een beetje in mijzelf te gniffelen. Hij rent, op zijn manier, ziet er heel aandoenlijk uit overigens, naar mij toe. Gilt maaaamaaaa en gooit zijn armen om mijn nek. “nuufel” Ik knuffel hem terug.
Hoe intens ik van dit moment kan genieten…. maar helaas het is ook weer snel voorbij. Hij rent naar zijn speelgoed en laat zijn bouwwerk zien. “Super knap!” gil ik iets te enthousiast uit.
Dan moet je wel weten dat hij een echte sloper is, dus dat de toren van drie blokken hoog nog staat, is gewoon echt super knap.

Ik kijk trots naar hem en beland weer in mijn dagdroom. Wat hebben we de afgelopen anderhalf jaar allemaal meegemaakt? Hoe is dit ventje van klein baby propje naar lopend, rennend, vliegend monster gegroeid? Het is dan wel, mijn kleine monster.
Steeds meer heb ik het gevoel van…….

Oeps, ik spring op uit mijn dagdroom, want meneer staat op zijn stoeltje, tegen de kast, te balanceren, op zoek naar de huistelefoon. “Inci belluh.”

Zucht anderhalf jaar is gewoon een mijlpaal, zoals iedere dag eigenlijk is.

Liefs,
Wendy

Geplaatst op door — Geef een reactie

Tips & Tricks: Vliegen met een baby

Wanneer je voor het eerst mama wordt, zijn er zoveel dingen spannend en soms zelfs ook een beetje eng. Een van die dingen kan onder andere zijn om met je baby in het vliegtuig te stappen. Wij hebben twee kleine meisjes in huis en gingen eigenlijk meteen met hen vliegen. Fenne was tien weken oud toen we met haar gingen vliegen en Saar was zelfs nog maar zes weken oud toen zij voor het eerst in het vliegtuig zat. Maar wat is dan belangrijk en handig om te weten?

Een wandelwagen of buggy meenemen

Wanneer je gaat vliegen met een baby, moet je rekening houden dat een wandelwagen of buggy niet altijd mee kan naar de gate. Bij verschillende maatschappijen moet je een wandelwagen die bestaat uit twee (of meerdere) delen inleveren als ‘bijzondere bagage’. Dat betekent dat je de wandelwagen al moet inleveren voordat je door de douane gaat. In dat geval is een draagzak heel handig! Controleer voor de tijd dus of de wandelwagen of buggy mee mag tot aan de gate of dat je deze al eerder moet inleveren.

Flesjes geven in het vliegtuig

Het voedingsschema van jouw kindje gaat natuurlijk gewoon door. In het vliegtuig helpen de stewardessen je graag. Een flesje opwarmen is absoluut geen probleem, het kan alleen iets langer duren dan dat je thuis gewend bent.

‘Achteraf vond ik dat enorm vervelend, want niemand kon er natuurlijk iets aan doen.’

Pijnlijke oortjes

Bij het opstijgen en dalen kan je baby last krijgen van zijn oortjes. Dit is natuurlijk helemaal niet leuk en eigenlijk ook heel zielig. Door je baby wat te laten drinken met het opstijgen en dalen, kun je de pijn in de oortjes verlichten. Als je kindje wat ouder is, kun je bijvoorbeeld ook een zakje knijpfruit meenemen. Verder wil ik je adviseren om je totaal niet druk te maken om wat andere mensen in het vliegtuig denken. Wij hebben een vlucht gehad dat Fenne non-stop huilde en ik maakte me vooral druk om de andere mensen. Achteraf vond ik dat enorm vervelend, want niemand kon er natuurlijk iets aan doen. Gelukkig gingen al onze andere vluchten wel heel erg goed.

Handbagage

Het is heel handig om de luiertas mee te nemen als handbagage, maar probeer absoluut niet te veel mee te nemen! Tijdens onze eerste vlucht met een baby zat de luiertas propvol. Daardoor kon ik bijna niks vinden zonder eerst de hele tas op de kop te gooien! Vergeet ook vooral niet om ook een schoon t-shirt voor jezelf in de handbagage te doen. Als je kindje heeft gespuugd, is die zure melklucht in het vliegtuig echt niet fijn. Hihi.

Handig om te weten

Kinderen tot twee jaar mogen vaak (vrijwel) gratis mee. Meestal betaal je alleen administratiekosten, maar je hoeft zeker niet te betalen voor een volledige stoel. Het nadeel daarvan is dat jouw kindje geen eigen stoel heeft en dus de hele vlucht bij jou (of je partner) op schoot zit. Wij vonden het geen probleem, maar het is wel fijn om van te voren te weten.

Elke vlucht is weer anders

Ik kan me heel goed voorstellen dat voor het eerst vliegen met een baby enorm spannend is. Maar baby’s zijn zich nog niet zo bewust van de omgeving en passen zich echt heel makkelijk aan. Nu onze oudste inmiddels een drukke peuter is, zijn we er achter gekomen dat het veel makkelijker is om te vliegen met een baby dan met een peuter. Onze peuter kan nog geen 2 minuten stil zitten, haha! Over een paar maanden gaan we weer vliegen met onze twee meisjes, ik ben nu al heel benieuwd hoe dat weer gaat. Elke vlucht is weer anders!

Ik zou het leuk vinden als je onze reisavonturen volgt op mijn blog www.Maudgeniet.nl.

Geplaatst op door — Geef een reactie

7 tekenen dat je moeder bent

Natuurlijk hoef ik jou niet te vertellen dat je moeder bent, dat weet je zelf ook wel. Maar moederschap is niet alleen af te zien aan het levende bewijs van een kind dat jij op de wereld hebt gezet. Er komen ook rare trekjes om de hoek kijken. Herken jij jezelf in één van deze dingen?

1. Je bent moe

Sinds je mama bent, ben je moe. Misschien begon het zelfs al bij het prille begin van de zwangerschap. Toen de zwangerschap vorderde, regelde moeder natuur dat je door veelvuldige plasmomenten en andere ongemakken vast kon wennen aan gebroken nachten. De eerste weken als mama is slaap zeldzamer dan water in de sahara. En er is niet voor niets een hashtag ‘teamnosleep’. Zelfs met een goede slaper (afkloppen!) ben ik toch vaak moe, door het combineren van werk, kind, partner en mezelf. En de mamadagen met dochterlief zijn ook een stuk intensiever dan een vrije dag voordat ik moeder was.

2. Snacken doe je stiekem

‘Wat heeft mama daar nou?’ Heb jij ook een kleintje wat álles door heeft? Een cookie craving rond de middagdip of snacken tijdens het koken – ik hoef het niet meer te proberen zonder dat dochterlief het in de gaten heeft. Ik las al eens over moeders die koekjes meesmokkelen als ze de was ophangen of naar het toilet gaan. En weet je? Ik snap ze wel.

3. Momlife in je tas

Is de inhoud van jouw tas ook zo veranderd sinds je moeder bent? Zelfs de tassen die ik ook gebruik voor zakelijke afspraken zitten vol met dingen die met het moederschap te maken hebben. Een extra paar doekjes, rozijntjes voor ‘noodgevallen’, papiertjes, een stuk speelgoed. Ook zit er regelmatig nog een luier in (een schone hoor, wees gerust) of ontdek ik ‘schatten’ die mijn dochter verzameld heeft.

Mommybags van Childhome

4. Je kan niet meer voor jezelf shoppen

Jouw kind steelt de show en kleed je aan met de meest leuke outfitjes. Een broekje hier, een shirtje daar. Nieuwe sjaal of een extra haarclipje. Wat is het toch verslavend leuk om kinderkleding te kopen. Persoonlijk vind ik het zelfs steeds leuker, nu mijn dochter een peuter van twee-en-een-beetje is en dus echt mensje. Shopsessies voor mezelf vind ik echter helemaal niet leuk meer. En als het al lukt iets voor mezelf te kopen, heb ik toch ook altijd weer iets voor dochterlief meegenomen.

5. Praten over je kind

Ik hoop, hoop, hoop altijd dat dit bij mij nog wel meevalt. En dat ik ook nog ‘normale’ gesprekken kan voeren. Maar misschien denken bekenden van mij nu dat ze dit lezen daar wel heel anders over, haha. Toch gaat praten over je kind zo makkelijk. Te makkelijk. Zeker de eerste maanden is een goed gesprek over een ander onderwerp dan ‘kind’ heel moeilijk.

‘’Nee, dat doen we niet hoor’ hoor ik mezelf zeggen.’

6. Praten in wij-vorm terwijl je ‘jij’ bedoelt

Doe jij dit ook? Wanneer ik mijn dochter aanspreekt op haar gedrag, bijvoorbeeld om uit te leggen dat iets wel of niet hoort, betrap ik mezelf erop dat ik in wij-vorm spreek. ‘Nee, dat doen we niet hoor’ hoor ik mezelf zeggen. Terwijl ik toch écht bedoel dat zíj iets niet moet doen.

7. Je praat in clichés

Ik heb nog nooit zo vaak clichés gebruikt als nu ik moeder ben. Dingen als ‘genieten hoor!’ en ‘het gaat zoooo snel’ vliegen mijn mond uit voor ik er erg in heb. Hoe irritant! Niemand zit toch te wachten op een gesprek wat alleen uit standaardtaal bestaat. Toch kan ik er niets aan doen. Want, hoe cliché het ook klinkt, alle clichés zijn zo waar.

Heb jij nog iets toe te voegen aan dit lijstje?

x Anniek

Geplaatst op door — Geef een reactie

Mijn man is een topsporter: eerst Barcelona nu Hannover

Sinds 2014 woon ik voor de topsport carrière van mijn vriend in het buitenland. Hij speelt in het Nederlands team en voor een club in het buitenland. Toen we hoorden dat hij bij een club in Barcelona kon spelen was de keuze snel gemaakt: ik zegde mijn baan op en ging met hem mee naar Spanje!

Barcelona – Hannover

De eerste twee waterpolo seizoenen hebben we in Barcelona gewoond. Hier hebben we twee fantastische jaren gehad. Wie wel eens in Barcelona is geweest kan waarschijnlijk beamen dat het een heerlijke stad is. Niet gek dat ik na twee jaar stiekem nog wekelijks heimwee heb! Het is een stad waar wij ons thuis voelen en dolgraag zijn. Deze zomer (2018) gaan wij weer naar Barcelona, voor onder andere het EK Waterpolo waar Nederland voor gekwalificeerd is. Na Barcelona kwam Hannover: een totaal andere stad in een totaal ander land. In het begin is elke stad even wennen en dat is natuurlijk logisch. Je hele leven veranderd (opnieuw)!

Alleen met ons kleintje

Omdat Jorn voor het Nederlands team én voor een club speelt draait een groot deel van ons leven om de topsport. Om in het kort een indicatie te geven: minimaal 8x per week trainen, elk weekend 1 of 2 wedstrijden, 2x per maand naar het buitenland voor Champions League en World League wedstrijden, 1x 5 dagen naar het buitenland voor de Europa Cup, minimaal 1x 5 dagen naar het buitenland voor een trainingsstage en een zomerprogramma met het Nederlands team. Het komt erop neer dat ik hem vaak moet missen en op dit moment niet alleen ik: ook ons kleine wondertje!

“Elk voordeel heb zijn nadeel”, volgens sportlegende Johan Cruijff. En zo is het ook!


In het buitenland wonen

Afgelopen jaar zijn wij trotse ouders geworden van onze zoon Noud. Met zijn drietjes wonend in het buitenland: als je mij vroeger had gezegd dat ik naar het buitenland zou verhuizen, zou ik keihard lachen. Toch ben ik blij dat we die stap gemaakt hebben. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen! Twee weken na de geboorte van Noud moest Jorn alweer weg. In het begin was het soms zwaar om alles alleen te moeten doen, maar op dit moment kan ik niet zeggen dat ik het zwaar vind. Het is eerder dat ik hem mis en ik het gezelliger vind als hij bij ons thuis is. Soms mis je familie en vrienden, soms moet je het alleen doen, soms verlang je naar Nederland, maar het wonen in het buitenland brengt ook veel goeds. “Elk voordeel heb zijn nadeel”, volgens sportlegende Johan Cruijff. En zo is het ook!

Topsport leven – gezinsleven

Het leven van een topsporter (en dus het hele gezin) kan heel onvoorspelbaar zijn. Elk seizoen kan anders zijn, omdat het valt en staat met een goede aanbieding van een club. Die onvoorspelbaarheid kan daardoor lastig zijn. Gelukkig zijn er ook clubs met meerjarige contracten. Desondanks is het altijd spannend om te horen welke clubs interesse hebben. Het leven kan zo weer veranderen, inclusief een totaal andere stad in een totaal ander land. Benieuwd naar ons leven? Op mijn blog www.lievelingsdingen.nl schrijf ik over ons leven en deel ik onze lievelingsdingen.

Alvast een goed weekend gewenst!

Liefs,
Femke

Geplaatst op door — Geef een reactie

Zwart Wit Babykleding is de Monochrome Hype van 2018

Mijn leven is niet alleen zwart wit, ik kan zeggen dat ik een heel kleurrijk leven heb. Behoorlijk wat gradaties ook. Oké je hoeft niet meteen te denken aan de 50 tinten grijs, alhoewel je mij daar ook niet over hoort klagen. Af en toe een beetje afwijken van DE monochrome hype van 2018, gebeurt zelden… Maar je kleintje iets anders dan zwart wit babykleding aantrekken gebeurt wel!

Ik voel mij de ene dag wat grauwig terwijl ik de andere dag rood, groen, geel en pimpelpaars schreeuw. Net als de vrouwelijke hormonen gaan de kleuren in een parabool door het leven. Nu de lente om de hoek komt kijken, kruip ik weer uit mijn verwarmde nestje, onder het fleece plaid vandaan en kan de kachel weer naar beneden. Er komen nog geen tulpen in huis, maar wel de rode, gele en blauwe paaseitjes. Mjam lekker, om mij na het verorberen weer grauwig wit te voelen.

Een zwart-wit-grijs kleurenpalet

Ik hou van de zon, als hij maar niet boven de 15 graden straalt. Dan word ik vrolijker, tover ik mijn mooiste glimlach op mijn gezicht en ben ik weer wat verdraagzamer. Ik merk dat er ook weer wat leven in de brouwerij komt. Voorjaarsschoonmaak, lekker alles boenen, ramen weer lekker fris en kasten uitmesten. Zo ook de kledingkast, want dan hebben we weer een goede reden om te shoppen. Mijn kledingkast is nogal in rouw, ik vraag mij af waar de kleuren zijn gebleven. Best wel eentonig, maar ik voel mij daar ook wel weer het prettigst in. Mijn buik wat verhullen en de overdreven vrouwelijke curve wegmoffelen met donkere kleuren. Mijn glimlach moet de rest maar doen.

Ik sta er ineens bij stil, mijn zoon heeft deze vetjes niet, maar hij heeft wel al het identieke kleurenpalet zoals zijn moeder. Monochrome setjes. Het staat toch het stoerst en is zo makkelijk te combineren. Monochrome fashion staat bekend om de zwart met witte outfits en beperkte gradaties ertussen, maar dat klopt eigenlijk niet. Monochroom is een bepaalde kleurtint in één outfit. Dus meerdere tinten groen is ook monochroom. Ik ben echter wel helemaal weg van de zwart wit monochrome stijl. Het is niet nieuw maar wel ontzettend hip en eigenlijk blijft het gewoon trendy.

Het tijdloze aspect van zwart-wit babykleding

Wat vooral het fijnste is, is het tijdloze aspect. Je kunt het altijd dragen en combineren. Vooral met leuke patronen of teksten. Het hoeft niet saai te zijn. Minimalistisch of juist enorm veel accessoires, in 2018 kan het beide.
Daarnaast kan zowel een jongen als een meisje hetzelfde broekje of shirtje dragen. Handig als de kleinere maatjes bij een eventueel volgend kindje nog een keer gedragen zouden kunnen worden.

Als je mij trouwens een beetje kent, weet je dat ik echt geen trendsetter of mode volger ben. Ik heb behoorlijk wat fashion flaters. I don’t care, gaat mij erom dat het lekker zit en ik mij er prettig in voel.Maar sinds de komst van mijn zoon ben ik wel meer gaan letten op matchende items die je weer met elkaar kunt combineren. Zo zonde als ik die ene broek onderop de strijk stapel heb liggen, man man man wat produceert een kind veel strijkspul, en het bijpassende shirtje al in de kast heb opgevouwen. Beetje jammer als je dan de matchende outfit niet aan kunt doen en stresst voor de kast van je kleintje. Ook fijn als meneer halverwege de dag het shirtje onder kotst of wonderbaarlijk langs de luier heeft gepoept. Ik hoef niet direct een hele modeshow te geven en een geheel nieuwe outfit aan te trekken. Ik kan matchen met andere zwart witte babykleding. Zo ontzettend handig!

Papa doet de was!

Praktische kant voor mama is dat monochrome kleding zoveel makkelijker te sorteren is voor de wasmachine. Oké ik geef toe, in dit huis is dat niet praktisch voor mama, maar voor papa. De man die zondags het vlees komt snijden en de was komt doen. Deze papa snapt nu ook dat de kleding, die net de bodem van de plas heeft gezien, gewoon bij elkaar in de wasmachine kan. Je wilt toch niet 10 jaar later naar de kinderfoto’s staren en denken: waar zat ik met mijn smaak en verstand. Dat je kind zich later afvraagt of dit ook valt onder kindermishandeling.

‘Je wilt toch niet 10 jaar later naar de kinderfoto’s staren en denken: waar zat ik met mijn smaak en verstand’

Oké, ik moet niet vergeten dat het gaat om het praktische. Mijn kind heeft tenminste kleding aan. Het zit makkelijk en luchtig, kan in plassen stampen met die afschuwelijke regenlaarsjes en hij glimlacht. Het interesseert hem niet wat hij aan heeft en dat zou ik ook niet moeten doen. Hij is happy. Maar zolang het kan, wil ik toch dat hij er een beetje fatsoenlijk bij loopt. Meer mijn persoonlijke mening.

Rood shirtje met witte print, donkerblauw met wat gelige print, zwart basic en groene kleding kun je wel bij de bonte stapel willen gooien, maar in de praktijk worden het 4 verschillende stapels. En dan heb je het nog niet eens over de aparte stapels voor overige was. Mooie was, robuuste was, was op 90 graden, delicate was etc. En dat iedere week weer. Met dat zwart witte spul bespaar je jezelf tijd. Veel shirtjes en zachte broekjes kunnen bij elkaar. Je kunt apart wasmiddel toevoegen en het blijft nog prachtig. Tenzij je dreumes als een één of andere koekwaus over de grond banjert met zijn prachtige stoffen broekje, want alhoewel de kwaliteit stof hier ook een onderdeel van uitmaakt, geen enkele kleding is uiteindelijk bestand tegen de ‘laat-jongens-jongens-zijn’ wildernissen.

Voor Oma is kleur onmisbaar

Mama heeft dan overigens wel weer een reden om nieuwe basics in huis te halen. Want de basics zijn uiteraard ook te combineren met de kleurrijke prints die we toch hier en daar in de kast hebben liggen. Mama kan dan nu wel fan zijn van zwart wit babykleding, oma vindt het kleurrijke voor haar kleine man ook onmisbaar.