Categorie: Verhalen

De auto parkeer ik, net als anders, buiten het centrum. Vol goede moed pak ik die ochtend mijn tas met de nodige zoethoudertjes zodat ik (ook met bijzijn van de kinderen) weer eens rustig kan rondstruinen tussen de nieuwe zomercollecties. Zo was overigens de gedachte, de werkelijkheid voor deze mama bleek anders…

Goedlachs

Het was weer hoog tijd voor een ochtendje shoppen. Steeds vaker zagen we de afgelopen tijd het zonnetje doorkomen, de zomer is in aantocht! Ergens voelde het al een beetje zoals nesteldrang maar dan zonder de bijbehorende zwangerschapshormonen. De bewuste morgen begint enthousiast. De twee kleine dames kijken vrolijk om zich heen terwijl ik aanstalten maak om enkele winkels binnen te gaan. Meer moeders met hetzelfde idee vanmorgen bedenk ik nog goedlachs.

‘Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”’

Iets te enthousiast

Hier en daar begroeten wij moeders elkaar die ochtend met een blik van waardering terwijl we elkaars kinderen van een afstandje bewonderen. Alles onder controle hebbende vervolg ik mijn weg naar boven waar mijn dreumes en peuter inmiddels genoeg hebben gekregen van het zitten. Ik besluit ze een kans te geven terwijl ik hier en daar een schattig shirt voor mijn dreumes probeer te houden. Waar ik eerst nog een schaduw zie van een huppelend meisje in mijn ooghoeken veranderd dat in slechts enkele seconde volledig. Waar ben je lieverd? Roep ik enigszins ongerust. Vanachter een grote zuil klinkt even later de schattige stem van mijn peuter. “Ik ben hier!”

Terwijl ik gerust haar kant op loop zie ik mijn driejarige met haar blote billen tegen de spiegel aan gedrukt. “Kijk mama, blote billen, grappig he!” Ik schrik van haar iets te enthousiaste omkleed manoeuvres en vraag haar zich weer rap aan te kleden. Ik pak intussen mijn dreumes tussen de stapels kleding weg en haal mijn peuter van de trap waar zij inmiddels half aangekleed op en neer rent. De medewerker geeft haar allerkleinste glimlach terwijl ik mijn grut bij elkaar pak op weg naar beneden. Ik tik een paar artikelen af bij de kassa en wurm de meisjes in de duowagen.

Buiten werking

Mijn dreumes heeft heel andere plannen en begint te gillen om een appel. Licht bezweet loop ik de winkel uit. Niet uit het veld geslagen overigens. Ik vervolg mijn shopochtend bij een volgende grote winkelketen maar eindig teleurgesteld bij de lift. Buiten werking. In kalmte vraag ik de kassamedewerkers of mijn reusachtige wagen even onder hun toezicht mag staan. “Prima, maar neem wel even je tassen mee.” Met een peuter aan mijn hand, een tas in mijn andere, een luiertas op mijn rug en dreumes op mijn heup vastgeklemd loop ik richting de roltrap.

“Leuk” gilt peuterlief het uit! Zonder na te denken stap ik op de roltrap als op dat moment mijn peuter besluit zich los te trekken terwijl ze brullend onderaan de trap blijft staan. Als een heuse pakezel ren ik terug naar mijn peuter terwijl de roltrap in een vloeiende beweging blijft voortbewegen. Met een zwaai trek ik haar de trap op. Eenmaal boven aangekomen ben ik zielsgelukkig dat de kinderafdeling een stuk verwijderd lijkt te zijn van deze roltrap en laat ik de meisjes vrij. Wat kon er hier immers gebeuren?

‘Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.’

Rustige seconden

Ik bekijk leuke broekjes, jurkjes, schoentjes en zomerhoedjes terwijl ik hier en daar een oogje in het zeil probeer te houden. “Mama!” hoor ik zo’n 34 rustige seconden later. “We zitten vast!”. Ik spring op en zie mijn peuter en dreumes tussen het etalageraam en de grote foto billboards van modellen zitten vastgeklemd. Ik wurm mezelf (als een heuse tentoonstelling in de winkelstraat) tegen het raam om mijn meisjes weg te plukken. Met de nodige tegenzin van hun kant haal ik mijn entertainers weg. Ik geef een veeg over mijn voorhoofd en besef ineens waarom ik zo intens gelukkig word van online shoppen.

Bij de kassa reken ik enkele dingen af nadat ik mijn dreumes en peuter met enthousiasme heb vastgesnoerd. Liefdevol vraagt de medewerker of ik niet meer wil kopen aangezien ik dan zou kunnen profiteren van een leuke korting. Ik knik weloverwogen terwijl ik wijs naar mijn meisjes. “Ik wel, zij niet”.
Op de terugweg naar de auto trakteer ik de meisjes op een broodje en zet zelf hoopvol mijn tanden in een hemels stukje pizza. Op dat moment hoor ik mijn peuter zeggen; “Mam, dit was echt leuk!”

Ik verslik me bijna als ik eruit grap; “Dat was het zeker lieverd. Een leuke militaire missie”.

-x- Mama van Dijk

Bijna anderhalf jaar geleden ben ik bevallen van twee vrolijke meiden, Mila en Jade. En ja, uiteraard zijn alle clichés waar, die van mij zijn natuurlijk het leukst, het mooist en het liefst. Sinds 2016 is er veel veranderd. Na 28 jaar heet ik nog steeds Denise, heb ik inmiddels twee kinderen, heb ik anderhalf jaar een andere achternaam gehad maar ben ik weer bezig om mijn eigen naam terug te krijgen. Ik werk drie dagen in de week voor een fijn bedrijf en probeer alles zo goed mogelijk te plannen. Plannen met een tweeling is een serieuze uitdaging, maar als ik dat goed doe, heb ik zelfs nog tijd om te schrijven over mijn meisjes op tweetegelijk.com.

Ik ben moeder van een twee-eiige tweeling. Toen Mila en Jade net waren geboren vond iedereen dat zij veel op elkaar leken. Ik zag overeenkomsten, maar vooral ook veel verschillen. Naarmate de meisjes ouder werden kwamen er steeds meer verschillen. Mila haar ogen bleven blauw, Jade haar ogen werden donkerder. Mila haar haar bleef licht en stijl, Jade haar haar werd donker en krullend. Soms, als ze slapen en een muts hebben, kunnen mensen ze nog wel eens door elkaar halen, maar over het algemeen ziet iedereen het verschil wel.

‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’

Dat de meisjes niet op elkaar lijken heeft in mijn ogen veel voordelen. Naast dat mensen ze niet door elkaar halen, denk ik ook dat buitenstaanders hen meer zien als twee individuen. Uiteraard is het een tweeling en zoeken zij elkaar regelmatig op. Als het niet is om te spelen is het wel om ruzie te maken of even stiekem een duwtje te geven. Maar als ik met ze buiten loop zien mensen duidelijk verschil. ‘Oh, maar dat kan geen tweeling zijn, die lijken helemaal niet op elkaar’, nou toch wel… Of er wordt gevraagd waarom de een wel haar heeft en de ander niet. Als ik dat toch eens wist, dan hadden we Mila haar haar ook wel wat meer laten groeien. Het blijft bijzonder hoe onbekende mensen een mening kunnen hebben over de tweeling.

Inmiddels zou ik er aan gewend moeten zijn, maar elke keer zijn er toch weer uitspraken of vergelijkingen die ik nog nooit heb gehoord. Ik snap vaak niet hoe wildvreemde mensen kinderen kunnen vergelijken die zij net tien seconden hebben gezien. ‘Oh, die ene is zeker altijd boos’ of ‘Aaaaah, kijk nou, die zorgt vast altijd voor haar broertje’. Want ja, ook dat is nog wel eens een dingetje, Mila en Jade worden vaak aangezien voor een jongen en een meisje. Ondanks dat zij dezelfde (vaak roze) kleding aan hebben of allebei een staartje hebben.

Over het algemeen vind ik het alleen maar leuk als mensen geïnteresseerd zijn en hun (het liefst genuanceerde) mening geven. Maar mocht je de volgende keer een tweeling zien, denk dan eerst even na voor je iets zegt, want na een slapeloze nacht, of een ochtend vol driftige peuterpubers, kunnen sommige uitspraken best gek overkomen.

Nooit alleen

Zoals aangegeven ben ik op dit moment bezig met het terug krijgen van mijn eigen naam. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar uiteindelijk komt het neer op een scheiding. Na anderhalf jaar getrouwd te zijn geweest, is de scheiding nu in gang gezet. Toen de meisjes ruim een jaar waren heb ik deze beslissing genomen, uiteraard één van de moeilijkste, zo niet, de moeilijkste ooit.

Bij het maken van zo een soort keuze spoken er tientallen dingen door het hoofd. ‘Doe ik er wel goed aan?’, ‘Hoe gaat dat straks met de meisjes?’, ‘Kan ik het wel alleen?’ en ga zo maar door. Kan ik die vragen nu beantwoorden? Nee, niet met zekerheid en mogelijk gaat dat nog jaren duren, maar ik sta nog elke dag achter mijn keuze. Het is niet altijd makkelijk, maar gelukkig heb ik nog goed contact met de vader van Mila en Jade. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap en dat betekent dat de meisjes net zoveel tijd bij hun vader doorbrengen als bij mij. In de praktijk hebben wij ze doordeweeks allebei twee dagen, zijn ze een dag op het kinderdagverblijf en wisselen wij de weekenden af. Dit betekent dat ik ze de ene week meer heb dan de andere week.

Elke dag dat ik de meisjes niet zie mis ik ze, natuurlijk mis ik ze enorm. Het kinderdagverblijf werkt met fotoverslagen en ook krijg ik vrij regelmatig foto’s en filmpjes van de meiden als ze bij hun vader zijn. Andersom probeer ik ook foto’s en filmpjes te sturen. Vlak na de verhuizing merkten wij wel dat de meisjes het moeilijk vonden als ze je even uit het oog verloren, een soort verlatingsangst. Na een week of drie werd dat minder en inmiddels is hier bijna niets meer van te merken. Wat ontzettend fijn is, is dat je als tweeling altijd samen bent. Hier kiezen zij natuurlijk zelf voor, zij hoeven niet met elkaar te spelen. De ene dag spelen zij veel samen, de andere dag zitten zij het liefst allebei in een andere hoek van de kamer.

De eerste paar keer op het kinderdagverblijf trokken zij ook ontzettend naar elkaar toe. De laatste keer ging dit al veel beter en speelden zij ook met andere kindjes. Het is allemaal even wennen, maar wetende dat jouw zusje altijd naast je staat en er voor je is als het wat moeilijker wordt, lijkt mij een ontzettend fijn idee. Ik ben dan ook erg blij dat zij samen zijn, samen blijven, kusjes delen, knuffels geven en zo nu en dan knallende ruzie hebben, want ook dat hoort er natuurlijk bij!

Deze zomer gaan de meisjes en ik samen op vakantie, met de auto naar Frankrijk. Ik heb er enorm veel zin en denk dat wij een hele fijne, leuke tijd tegemoet gaan. Nu nog even duimen voor mooi weer en anders, anders hebben wij altijd elkaar nog!

Liefs, D.

Natuurlijk hoef ik jou niet te vertellen dat je moeder bent, dat weet je zelf ook wel. Maar moederschap is niet alleen af te zien aan het levende bewijs van een kind dat jij op de wereld hebt gezet. Er komen ook rare trekjes om de hoek kijken. Herken jij jezelf in één van deze dingen?

1. Je bent moe

Sinds je mama bent, ben je moe. Misschien begon het zelfs al bij het prille begin van de zwangerschap. Toen de zwangerschap vorderde, regelde moeder natuur dat je door veelvuldige plasmomenten en andere ongemakken vast kon wennen aan gebroken nachten. De eerste weken als mama is slaap zeldzamer dan water in de sahara. En er is niet voor niets een hashtag ‘teamnosleep’. Zelfs met een goede slaper (afkloppen!) ben ik toch vaak moe, door het combineren van werk, kind, partner en mezelf. En de mamadagen met dochterlief zijn ook een stuk intensiever dan een vrije dag voordat ik moeder was.

2. Snacken doe je stiekem

‘Wat heeft mama daar nou?’ Heb jij ook een kleintje wat álles door heeft? Een cookie craving rond de middagdip of snacken tijdens het koken – ik hoef het niet meer te proberen zonder dat dochterlief het in de gaten heeft. Ik las al eens over moeders die koekjes meesmokkelen als ze de was ophangen of naar het toilet gaan. En weet je? Ik snap ze wel.

3. Momlife in je tas

Is de inhoud van jouw tas ook zo veranderd sinds je moeder bent? Zelfs de tassen die ik ook gebruik voor zakelijke afspraken zitten vol met dingen die met het moederschap te maken hebben. Een extra paar doekjes, rozijntjes voor ‘noodgevallen’, papiertjes, een stuk speelgoed. Ook zit er regelmatig nog een luier in (een schone hoor, wees gerust) of ontdek ik ‘schatten’ die mijn dochter verzameld heeft.

4. Je kan niet meer voor jezelf shoppen

Jouw kind steelt de show en kleed je aan met de meest leuke outfitjes. Een broekje hier, een shirtje daar. Nieuwe sjaal of een extra haarclipje. Wat is het toch verslavend leuk om kinderkleding te kopen. Persoonlijk vind ik het zelfs steeds leuker, nu mijn dochter een peuter van twee-en-een-beetje is en dus echt mensje. Shopsessies voor mezelf vind ik echter helemaal niet leuk meer. En als het al lukt iets voor mezelf te kopen, heb ik toch ook altijd weer iets voor dochterlief meegenomen.

5. Praten over je kind

Ik hoop, hoop, hoop altijd dat dit bij mij nog wel meevalt. En dat ik ook nog ‘normale’ gesprekken kan voeren. Maar misschien denken bekenden van mij nu dat ze dit lezen daar wel heel anders over, haha. Toch gaat praten over je kind zo makkelijk. Te makkelijk. Zeker de eerste maanden is een goed gesprek over een ander onderwerp dan ‘kind’ heel moeilijk.

‘’Nee, dat doen we niet hoor’ hoor ik mezelf zeggen.’

6. Praten in wij-vorm terwijl je ‘jij’ bedoelt

Doe jij dit ook? Wanneer ik mijn dochter aanspreekt op haar gedrag, bijvoorbeeld om uit te leggen dat iets wel of niet hoort, betrap ik mezelf erop dat ik in wij-vorm spreek. ‘Nee, dat doen we niet hoor’ hoor ik mezelf zeggen. Terwijl ik toch écht bedoel dat zíj iets niet moet doen.

7. Je praat in clichés

Ik heb nog nooit zo vaak clichés gebruikt als nu ik moeder ben. Dingen als ‘genieten hoor!’ en ‘het gaat zoooo snel’ vliegen mijn mond uit voor ik er erg in heb. Hoe irritant! Niemand zit toch te wachten op een gesprek wat alleen uit standaardtaal bestaat. Toch kan ik er niets aan doen. Want, hoe cliché het ook klinkt, alle clichés zijn zo waar.

Heb jij nog iets toe te voegen aan dit lijstje?

x Anniek

Sinds 2014 woon ik voor de topsport carrière van mijn vriend in het buitenland. Hij speelt in het Nederlands team en voor een club in het buitenland. Toen we hoorden dat hij bij een club in Barcelona kon spelen was de keuze snel gemaakt: ik zegde mijn baan op en ging met hem mee naar Spanje!

Barcelona – Hannover

De eerste twee waterpolo seizoenen hebben we in Barcelona gewoond. Hier hebben we twee fantastische jaren gehad. Wie wel eens in Barcelona is geweest kan waarschijnlijk beamen dat het een heerlijke stad is. Niet gek dat ik na twee jaar stiekem nog wekelijks heimwee heb! Het is een stad waar wij ons thuis voelen en dolgraag zijn. Deze zomer (2018) gaan wij weer naar Barcelona, voor onder andere het EK Waterpolo waar Nederland voor gekwalificeerd is. Na Barcelona kwam Hannover: een totaal andere stad in een totaal ander land. In het begin is elke stad even wennen en dat is natuurlijk logisch. Je hele leven veranderd (opnieuw)!

Alleen met ons kleintje

Omdat Jorn voor het Nederlands team én voor een club speelt draait een groot deel van ons leven om de topsport. Om in het kort een indicatie te geven: minimaal 8x per week trainen, elk weekend 1 of 2 wedstrijden, 2x per maand naar het buitenland voor Champions League en World League wedstrijden, 1x 5 dagen naar het buitenland voor de Europa Cup, minimaal 1x 5 dagen naar het buitenland voor een trainingsstage en een zomerprogramma met het Nederlands team. Het komt erop neer dat ik hem vaak moet missen en op dit moment niet alleen ik: ook ons kleine wondertje!

“Elk voordeel heb zijn nadeel”, volgens sportlegende Johan Cruijff. En zo is het ook!

In het buitenland wonen

Afgelopen jaar zijn wij trotse ouders geworden van onze zoon Noud. Met zijn drietjes wonend in het buitenland: als je mij vroeger had gezegd dat ik naar het buitenland zou verhuizen, zou ik keihard lachen. Toch ben ik blij dat we die stap gemaakt hebben. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen! Twee weken na de geboorte van Noud moest Jorn alweer weg. In het begin was het soms zwaar om alles alleen te moeten doen, maar op dit moment kan ik niet zeggen dat ik het zwaar vind. Het is eerder dat ik hem mis en ik het gezelliger vind als hij bij ons thuis is. Soms mis je familie en vrienden, soms moet je het alleen doen, soms verlang je naar Nederland, maar het wonen in het buitenland brengt ook veel goeds. “Elk voordeel heb zijn nadeel”, volgens sportlegende Johan Cruijff. En zo is het ook!

Topsport leven – gezinsleven

Het leven van een topsporter (en dus het hele gezin) kan heel onvoorspelbaar zijn. Elk seizoen kan anders zijn, omdat het valt en staat met een goede aanbieding van een club. Die onvoorspelbaarheid kan daardoor lastig zijn. Gelukkig zijn er ook clubs met meerjarige contracten. Desondanks is het altijd spannend om te horen welke clubs interesse hebben. Het leven kan zo weer veranderen, inclusief een totaal andere stad in een totaal ander land. Benieuwd naar ons leven? Op mijn blog www.lievelingsdingen.nl schrijf ik over ons leven en deel ik onze lievelingsdingen.

Alvast een goed weekend gewenst!

Liefs,
Femke